آن روی کثیف سکه
روزی که به دنیا آمدم گرگی زوزه می کشید، عمّه ام با پهن گاو نان تیری می پخت و پدرم داشت کفشهای لاستیکی اش را به سیخ و آتش وصله می کرد. ده «قوام آباد» اوّلین بهشتی بود که پس از دوزخِ هبوط در آن فرود می آمدم. نخستین بویی که مشامم را نوازش داد بوی کاهگل بود.
متن فوق از مقدمه کتاب «که دنا» اثر سید شاهرخ موسویان می باشد که منظومه ای لری به سبک حیدربابای شهریار است که عنوان « سوزناکترین شعر لری» را با خود دارد.مقدمه کتاب نیز شرح حال جالبی از شاعر و به قلم خودش است. سید شاهرخ موسویان از اساتید و محققان زبان و ادب فارسی است که تاکنون از ایشان چند کتاب از جمله شرح و ویرایش تاریخ سه جلدی جهانگشای جوینی، شرح جامع مشکلات خسرو و شیرین و ... از او به چاپ رسیده است. از او چند مجموعه شعری نیز به چاپ رسیده است که با ملاحظه آنها می توان او را یکی از شاعران خوش ذوق معاصر به شمار آورد. شعر زیر از جمله اشعار اوست:
آن روی کثیف سکه
(سید شاهرخ موسویان)
درون یک کلاس درس دانشگاه/ میان دختران یک دختر زیبا و مه رو بود/
جمالش حسرت بوم کمال الملک/ لبانش سرختر از حمله چنگیز/
دو ابرویش کنار هم/ شبیه شاه بیت شعر یک شاعر/
فتاده آتش عشقش میان جزوه های درسی استاد و دانشجو/
ولی با این همه عاشق/دل مغرور آن دختر/اسیر یک جوان همکلاسی بود ایلاتی/
جوانی زاده یک کوچ/جوانی خوش قد و زیبا/ولی چون گپه های دختران ایل رمزآلود/
جوان محجوب و تنها بود/ وتنها مونس او یک کمانچه یادگار ایل/
تمام ایل روحش منزلی دیگر و در ییلاق دیگر بود/
دل او اهل ایمان اهل معنا بود/برای خود سلوکی داشت/
و در پیمودن آن هفت شهر کشور عطار/
زمانی در چمنزار طلب یک اسب رهپیما و گاهی در بیابان گم حیرت ز نومیدی کفرآمیز لوکی داشت/
چه گویم ماهی شوریده قلبش/ بجای مژه قلابی دختر/فتاده در غم یک صیاد زیباتر/
همیشه اسب سرکش دختر/هوای قلعه وصل جوان را داشت/
جوان اما به کیش عاشقی مات رخ یک شاه دیگر بود/اسیر ماه دیگر بود/
از آن رخساره بنمودن ها/و زآن پرهیز کردن ها- که سعدی نیز فرموده ست:/
جوان هر روز بازار خود را تیزتر می کرد و دختر عاشق او بیشتر می شد/
کنار پوچی آن شهر/حریم یک مزارستان خلوت بود/مزارستان زیبایی پر از کاج و صنوبر ها/
پر از فرعون و موسی ها/پر از خرهای عیسی ها/پر از کشورگشایی های نادرها/پر از یاهوی درویشان/
جوان گاهی برای لذتی مخصوص/به آن عبرت کده می رفت/
کمانچه، فکر، ناله همدمان او/
جوان گاهی برای لذتی مخصوص/به آن عبرت کده می رفت/
جوان بر یک درخت سرو تکیه داد و محو حال آنجا گشت/
پس یک قبر خوش قامت نشسته دخترک آرام و با چشمی گرسنه/
عشق خود را داشت می پایید/صدای سوزناک آن کمانچه در فضا پیچید/
خروشی در میان مردگان افتاد/صدای شیون آن ساز ایمان سوز/
همانند صدای شیهه یک اسب زخمی ناله آسا بود/جوان شوری به ماهور دلش افتاد و با آواز جانسوزی چنین سر داد/
"صفا دارد شکست ساغر و تسبیح و پیمانه/
بیا در مجلس مستان که بشکن بشکن است امشب/
ببین که سجع و تشبیه و ردیف و قافیه مستند/
بیا زاهد شرابی زن گناهش با من است امشب"/
جوان می خواند و می نالید/ و در رقص آمده سرو صنوبرها/
و من یقین دارم که آن لحظه/تمام مرده ها هم رقص می کردند/
در آن گرمابه عریان معنی ها/در آن کشف شهود لخت/به چشم خویش دختر/
دختر عاشق/خدا را دید حتی بیشتر از پیش/خدا را دید اما چون هووی خویش/
دلش در تازش عشقی حسادت بار و/جان در کوبش شوقی دقابت وار/
خدا را مانع خود دید/دل و دین رفته از دستش/
تمام مصر ایمان را برای مستی فرعون خود می خواست/در آن لحظه بدون شک/
تمام چاه قلبش می مکید از شوق یوسف را/زلیخای رخش را از پس پرده برون افکند/
جلو رفت و به کبری غمزه آسا گفت:/که بس کن نالش این ساز سوزان را/
شد از کف طاقتم دیگر/تو آخر تا به کی آشفته یک عشق موهومی/
و تا کی این چنین گریان و مغمومی/تو را من دوست می دارم تو اما آه/
دریغ از یک نگاه تند/برای ذبح عشق خویش/به پایت گشته ام هی تیز/تو اما وای/
دریغ از یک نگاه یک سلام کند/منم لیلی وش طناز مجنون کش/
که حتی فلسفه با آن اساتید همیشه سرد و ناراضی/به نرمی می شود با نیم دانگی از نگاهم دلخوش و راضی/
تو اما آه اما تو مرا کشتی به این بی اعتنایی ها/خدایت را نشانم ده/بگو زیباتر از من کیست آخر کیست؟/
بگو مسحور جادوی کدامین سامری هستی؟/
جوان یک لحظه ساکت ماند/نگاهی پر ترحم بر رخ مغرور دختر کرد/به جهلش پوزخندی زد/و پاسخ از سر غیرت چنین آورد/
"چگونه خویشتن را با آن اهورا درقیاس آری؟/چگونه یک مگس در عرصه سیمرغ می بالد/
قسم به ناله این ساز/قسم به سوز این آواز/کنون در پیش رویت زشتیت را برملا سازم/
تو را رسوای شداد غرورت می کنم اکنون/به چشم دلربای خویش می نازی؟/
به چشم ذره بین بر چشم خود بنگر/که غیر از تکه ای مرطوب و چندش بار چیز دیگر نیست/
به آن بینی که شهکار قلمکاری ست می نازی؟/که غیر از مخزنی از آب چرکین چیز دیگر نیست/
به سرخی دهان خویش می نازی؟/درون پوچ این مرداب مردم سوز/نماد نفرتی زشت است نامش "تف"/
به سرما خوردنی، درد گلو، چرکی، تعفن می کند چون بوی گرما خورده مردار/
به آن گونه که گلگون است می نازی؟/اگر با تیغ جراحیش بشکافی/بجز خون و رگ و پی و کثافت چیز دیگر هست؟/
به اندام سپید و نرم و پاک خویش می نازی؟/اگر چشم حقیقت بین بیندازی/درون حجم این قوطی/به غیر از چرک و استفراغ روده چیز دیگر هست؟/
به موی موج زای خویش می نازی؟/سرای سالمندان را تماشا کن/ و بنگر آئینه زیبایی خود را/در آن سرهای گر آن پیرهای زشت/
کمی بعد از وفات خود/نگاهی بی صدا بر لاشه خود کن و بنگر کرم هایی را که می لولند در کاباره چشمان مکروهت/
کنون خود قاضی من باش/چگونه دوستدار این همه چرک عفن باشم/
منم فرزند ابراهیم استدلال که از خورشیدهای پرغروب شهر بیزارم/
من از عشق بیزارم که تا خواهی دمی در سایه امنش بیاسایی/جرس فریاد می دارد که بربندید محمل ها/
من از زیبایی گل های چینی، کاغذی، چسبی نبردم ذره ای بویی/
خرابم، عاشقم، آشفته ام، اما خراب روی نقاشم نه نقاشی/
دل از کف داده گیس آفرینم من نه گیسوها/و لیلا آفرین کردست مجنونم نه لیلاها/
خراب قد آن یارم که عاشق/پایکوبان پیش پای او نداند که کله یا سر کدامین را بیندازد/
خراب رنگ آن چشمم که حتی کاسه ساقی شده مست شراب آن/
و سر داده ست آواز "دل ای دل ای دل ای دل را"/
همیشه دوستدار حالت تاب و تب عشقم/به این خاطر مریض دایم آن شمس "تب"ریزم/
منم فرزند ابراهیم استدلال که از خورشیدهای پرغروب شهر بیزارم/
رهایم کن که بیمارم/جوان یکباره ساکت شد/نگاهی بر افق انداخت/دگر خورشید از آنجا رفته/
گورستان سکوتی داشت روح انگیز/صدای ساز می آید/ صدای ساز می آید/ صدای ساز می آید/
